παρώνυμος

-ον, ΜΑ

αρχ.-μσν.

το ουδ. ως ουσ. τὸ παρώνυμον

α) η επονομασία

β) το επώνυμο

αρχ.

επίθ. σχηματισμένος με ελαφρά αλλαγή, παράγωγος.

επίρρ...

παρωνύμως

αρχ.-μσν.

με σχηματισμό νέου ονόματος από κάποιο άλλο με μικρή μεταβολή («ὁ θρασὺς παρὰ τὸ θράσος λέγεται παρωνύμως», Αριστοτ.)

μσν.

παρά τη σημασία τού ονόματος, αντίθετα προς τη σημασία τού ονόματος («ὁ δὲ κάκιστος ἐκεῑνος παρωνύμως Κάλλιστος», Στέφανος Διάκ.)

αρχ.

με παρετυμολογία («τὸν δὲ λάθυρον καὶ τὸν ἐρέβινθον ὡς παρωνύμως ἐκ τοῡ ἐρέβους καὶ τῆς λήθης», Πλούτ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < παρ(α)-* + -ώνυμος (< ὄνυμα, αιολ. τ. τού ὄνομα*), πρβλ. μετ-ώνυμος. Το -ω- τού τ. οφείλεται σε έκταση λόγω συνθέσεως].